12 en 26 juni: Sinuous movements; where is our Backbone?

Bij deze ben je van harte uitgenodigd voor twee Biodanzaworkshops met als thema onze rug.
Ruggengraten nemen een bijzondere plek in, zowel in ons lichaam als in ons leven. Hoe ’tonen’ we onze ruggengraat in dit tijdsgewricht? Hoe leven we op zo een manier dat onze rug – met die vissenkeletachting graat erin – ook nog een beetje gelukkig is?
Ik heb veel vrienden en familie die veel ruggengraat tonen en ook veel last hebben van hun rug. Sinds mijn dochter is geboren zit ik zelf weinig en voel me daar goed bij, veel zitten is evolutionair gezien natuurlijk iets heel raars. Generatei’s lang hebben onze genen  gelopen, gejaagd, gevist en geplukt of gelegen, maar niet gezeten om ons geld te verdienen.
De stoelen die ik tijdens mijn reizen en veldwerk op het platteland van West-Afrika zag toonden dat goed aan. Ze lieten veel ruimte voor onze rug en de ouderen lagen te rusten op een mat met onder hun hoofd een mooie neksteun. In twee Biodanzacirkels gaan we door te bewegen op hele mooie muziek onze ruggengraat onderzoeken en verleiden tot meer flexibiliteit. In hele close feedback met onze rug. Misschien heeft die mooie graat ons ook wel iets te vertellen?

Een bijzondere, warme deken

Het is Rolando Toro gelukt om een heleboel normen en waarden en het gevoel van de ‘loving  sixties’ te condenseren en  conserveren in een workshop van anderhalf uur.  Als een samengebalde brok potentiele bevrijding zorgt een krachtige methodiek ervoor dat tegelijkertijd je creativiteit, affectiviteit, vitaliteit, je seksualiteit en je vermogen tot overgave en verbinding gestimuleerd worden.
Door je beweging, letterlijke gevat in je lichaam en abstracter vervat in je lichaamstaal, te bevrijden kom je in sferen waar je niet eerder was en doe je ervaringen op die je kunnen helpen. De stimulans van dit proces is prachtige, veelsoortige muziek en de ontmoeting met andere mensen die om je heen dansen. Rolando Toro en zijn familie heeft dit systeem vanaf de zestiger jaren tot nu gecreëerd en ge-leefd. Als dochter van ouders die erg gelukkig waren met de bevrijdingsbeweging van de 60-er jaren, het openbreken van de beleving  benauwde kerkelijke gewoonten en gedachten, herkende ik de bedoeling van de Toro’s na een paar dansen. Het was 2002 en na een lange zoektocht naar een context en een methode voor groei kwam ik thuis.
De Canadese filosoof Victor Turner heeft laten zien dat de momenten van  communitas[1] die de hippies voorstelden terugkwamen in vele culturen. Victor Turner heeft ook laten zien dat deze momenten niet eeuwig kunnen duren om een vitale samenleving op te bouwen. Soms moet er gefocust worden gehandeld; is een strakke & hiërarchische   structuur absoluut noodzakelijk voor overleving.
De warme deken van vrijheid, liefde en gelijkheid heeft een einde, is begrensd.  Rolando Toro heeft hem zo gemaakt dat je het hem uit de kast kan halen en kan ontvouwen. Dat we er met velen van kunnen genieten, maar wel op zodanige wijze dat we er heel voorzichtig mee moeten zijn. Voor je het weet wordt ie verkeerd gebruikt of gaat ie kriebelen omdat er teveel van het ene of het andere ingrediënt in zit. Het is niet zo maar een deken……….
 
 



[1] Communitas is a Latin noun commonly referring either to an unstructured community in which people are equal, or to the very spirit of community. It also has special significance as a loanword in cultural anthropology and the social sciences. Victor Turner, who defined the anthropological usage of communitas, was interested in the interplay between what he called social ‘structure’ and ‘antistructure’; Liminality and Communitas are both components of antistructure.[1]
Communitas is an intense community spirit that often refer, the feeling of great social equality, solidarity, and togetherness. Communitas is characteristic of people experiencing liminality together. This term is used to distinguish the modality of social relationship from an area of common living. There is more than one distinction between structure and communitas. The most familiar is the difference of secular and sacred. Every social position has something sacred about it. This sacred component is acquired during rites of passages, through the changing of positions. Part of this sacredness is achieved through the transient humility learned in these phases, this allows people to reach a higher position.

Affectiviteit

ENGelen eng?

‘Alle Engelen zijn Angstaanjagend’ schrijft Rainer Maria Rilke in zijn Duendo of Duindo nr. 2.  Ik herken me wel een beetje in die uitspraak en misschien is die herkenning groter dan mij.

Met Biodanza stimuleer je 5 lijnen, kwaliteiten die je levensvreugde verhogen. Het gaat om affectiviteit, creativiteit, transcendentie (het vermogen om je over te geven), vitaliteit en seksualiteit. Ze zijn allemaal belangrijk en werden en worden allemaal onderdrukt. Op verschillende manieren en in verschillende contexten. Door anderen en door je zelf.
Rolando Toro schrijft hierover – en dit is een aantal keer vertaald – dat weinig denkers in staat zijn ‘het avontuur van het onthullen van onweerstaanbare schoonheid van de mens aan te gaan.’ Ik citeer verder: ‘Sommige poëten hebben hebben een glimp opgevangen van de verborgen pracht in mensen. Maar hoe dichterbij ze komen. des te ongelijkmatiger hun gevoeligheid wordt en des te meer ze proberen dit visioen te vermijden.’ Sublieme schoonheid produceert angst.
Rolando zijn bundel gaat over de onderdrukking van affectiviteit, zowel voor jezelf als voor anderen. Hij beschouwt dit gegeven vanuit culturele, politieke, persoonlijke en fysiologische hoek.
Door te dansen krijg je hier zicht op en veranderen er dingen vanzelf. Momenteel ben ik bezig met een extra studie naar de lijn van affectiviteit. Ik kijk wat Opa Tor er over schrijft en wat er na zijn tijd als dichter, leraar en onderzoeker nog aan wetenswaardigheid bij is gekomen. Ik heb er ook zelf over geschreven in mijn monografie over biodanza en partnerschap.[

(link naar engelig muziekje]

BarthMinderScherp

Rolando Toro Arena als criticus or Why I Love Opa Tor:

 
OpaTor
Onderstaande tekst is erg herkenbaar/This text feels very very right and important to me:
‘Psychology in the twentieth century has carried out it researches around the concept of the ‘ I ‘ and the study of the personality, within an individualist perspective. Most recent developments have instead lead to a vision of the identity of an individual as an essential part of the identity of the others with whom he coexists; in this perspective, the preceding concepts of the ‘ I ‘ and of ‘personality’ seem to be almost without meaning. Still, for many scholars the concept of ‘We’ is inconceivable as a psychological category. The access to ‘We’ requires a systematic and holistic perception, referring, that is to say, to the reciprocal relations between the parts and the whole, and between the whole and the parts of a living system. For example, the ‘ I ‘ is present in the ‘ You ‘ and vice versa: it is not about establishing communication with the other, but about the real fact that the one forms a part of the other. Therefore what happens to the others happens to myself within a universe of essential participation. In my opinion, the notion of  ‘ I ‘ referring to the individualistic concept of man constitutes a fundamental dissociation that denies the ‘ We ‘ of Martin Buber. I reckon that the psychology of the future will work, rather than with the concept of  ‘ I ‘, with that of ‘identity’, that today is so complex, mysterious and unknown as was that of the atom in 1925. R.T. Araneda’ 
 
 
 

Zo. Dit ben ik.

Biodanza Lucia Lindner Politeke Antropologie Diversiteits
Achter mijn nomadische MacBookAir. Schrijvend. Aan jou, voor jou. Soms krijg ik een enorme schrijfwave. Vaak naar aanleiding van een de actualiteit, soms is het een inzicht, soms een uiting van cynisme. Soms deel ik het product van die wave hier. Soms elders…..